Milli İrade ve 97 STK

Bugün 97 STK’nın imzaladığı Milli İrade muhtırasını okudum yine. Günlerdir durup durup okuyor, okudukça hafakan basmış gibi ürperiyorum Mamoste.

Doğası tutarsızlık olan konjonktürel politikaların ve egemenlerin yandaşı olmaktan başka sivil olmaya herhangi bir hayat alanının kalmadığı bir çılgınlığın eşiğine vardık.

Amaç ve tüzükleri dernek, vakıf, birlik, dayanışma, hak, tevhid, inanç, ilim, medeniyet, tarih, kültür, yardım, insan, sadaka, araştırma, hukuk gibi kavramlarla belirlenmiş 97 STK…

Bir ülkede, bu 97 büyük Sivil Toplum Kuruluşunun; denetlemek, izlemek, gözetlemek, eleştirmek görevinde oldukları iktidarın uzantısı olmak dışında bir varlık nedenlerinin kalmadığını, hükumet adına muhtıralar imzaladığını düşün.

Dün, bu 97 STK’ya 37 tane daha eklenmiş. “Hakk ve sabır eksenli” demişler hükümete ve “dün olduğu gibi gelecekte de en sadık yarenleri ve duacıları olacağımızı kamuoyuna saygıyla ilan ediyoruz.” demişler Mamoste. “EN SADIK YARENLER”i olmakla kalmamışlar, “Milletin Beyanı” bu demişler.

Gerçekten, beyinleri dumura uğratan egemen dilin dimağında patlayaduran gürültüsünü biraz olsun bastırmaya çalışarak düşün, gerçekten bir düşün Mamoste.

Ülkenin gelecek umutları, tarihsel mirası, tarım alanları, üretim altyapıları, kamu kaynakları hatta genetik sağlığı, bizden sonra kıyamet gibi katledilir veya yağmalanırken; 97 STK, iktidarın mevzi kavgalarının uzantısı olarak ses veriyor.

Can çekişen bir atın gövdesine çullanmış çakal sürüsü gibi vahşice dişleyen ücret, ceza, vergi ve faturaları ödemek için hayatları çürütülen, ömürleri çalınan çalışanlarının %90’ının artık insan yerine bile konmadığı bir ülkeden sözediyorum Mamoste, sen de görmüyor olamazsın! Ve o bankamatiklere döndürülmüş ‘asgari’ hayatlardan kopartılan her lokmanın, hiçbir değer üretmeyen bir avuç parazitin refahlarını, rezidanslarını, maaşlarını, medya imparatorluklarını, danışmanlarını, makam arabalarını, sekreterlerini, tatillerini, umrelerini finanse ettiği bir ülke.

Memur veya tetikçi olmayan hiçbir haber, bilgi, düşünce, strateji veya araştırma kaynağının nefes alamaz hale geldiği, akademisinin okur yazar oranının dış politika itibarından daha hızlı düştüğü bir ülke.

Roboski’yi düşün, Gezi’yi düşün. Ülkenin hükumeti milyonları yurdundan yüzbinleri hayatından eden felaketlere; din, ahlak, adalet adına ne varsa salya sümüğe çeviren bir üslupla tellallık yaparken sesini çıkarmayan Sivil Toplum Kuruluşları düşün. Tüzüklerindeki herşeyi yozlaştıran bir sesle hükumete; yani parklarda yatmak, kamplarda sefalet, çocuklara varan fuhuşla nefes almaya çalışan o insanları yurtlarından söküp buralara fırlatan, yurtlarını yıkmaya, kalanları katletmeye devam eden kabusta rol alanlar ve onların memurları, beslemeleri, ortakları, akrabaları işte onlara amin diyen Sivil Toplum Kuruluşları düşün Mamoste. Düşün ki ürpertimde yalnız kalmayayım.

Son nefesini vermemek için dünyayı cehenneme çeviren bir sistemin dayattığı konjonktürlerin tüm çırpınış ve taşeronlarıyla çullandığı bir milletin iradesini temsil ettiğini iddia edenlere,  ateşkes diyenlere hain/satılmış diyenlere; müdahalelere hayır demeye Şeytan’la anlaşma teklifi yapan kripto gavur muamelesi çekenlere, sivillerini ölü ele geçiren bir iradeye yani, milletin iradesi adına TEMENNA MUHTIRASI yayınlayan 97 STK.

Temel eğitim kurumları birer fare yarışı parkuruna dönmüşken, mesela deprem kurbanları depo kutularında donmaya ve ülke bankaların, büyük şirketlerin, genelev patronlarına melek dedirtecek kadar insafsız insafına terkedilirken oluyor bu. Ülkeyi askeri vesayetten kurtarmak görevini, bankalar vesayetine çevirirken pişkin pişkin faiz lobisi sloganları atan bir iradeye şükreden sivil toplum kuruluşları…

Yalan, ikiyüzlülük, açgözlük ve goygoyculuk egemen değerler; tecavüz, cinayet, hatta polis eliyle linç normal hale gelirken; 97 STK’nın Milli irade adına hükumete temennalar çekmesi, traji-komik bulunamayacak, çelişki diye geçiştirilemeyecek kadar mülevves bir tezahürü değil midir karanlığın? Sen söyle.

Şairlerinin, alimlerinin, profesörlerinin, vekillerinin bataktan batağa koşan politikaları imanın şartları gibi savunan iktidar mücahitlerine döndüğü bir toplumun kuruluşlarından başka ne beklenir deyip geçme Mamoste. Bu ‘başka ne beklenir’ler yüzünden geldik buraya değil mi?

Bin yıl, bin beşyüz yıl süren ve sürmeye değer ne kaldıysa, üç-beş yılda hurdahaş edildi, ediliyor. Sabret diyorsun Mamoste, sabrediyorum. Yutkunup duruyorum içimde birikenleri. Ama bugünlerin birinde  açıp ağzımı, yumarsam gözümü, umutsuzluğun dibine vurduğumu düşünme. Kuruluşu olmayan bir kaç sivil bul, ‘artık yeter’ diyelim bu ‘Milli İrade’ye. Ne bileyim, bir imar alanını işgal edelim, domates ekelim mesela. Henüz hayatta nenelerin özenle sakladığı GDOsuz tohumlar çürümeden.

Çünkü bir de şunu düşün Mamoste, düşün ki ürpertin güç kazansın: Ya bu ülke dünyanın Allah’la, toprakla, hayatla barış içinde, adalet ve özgürlükle yaşayacağı bir hayat için son umuduysa?

Sivillerin kalmadığı, yağma sonrası bir bölge, bir çöplük olmak yolunda bu ülke. Sivillerin ve ‘sivilizasyon’un (medeniyetin) kalmadığı…

NOT: Soma, Ermenek ya da Asgari Ücret konusunda söyleyecek bir şeyi olmayan ve artık iktidarın paspası olmaktan başka bir irade veya platform fonksiyonu kalmamış bu sözde STK’lar, ihale kovalayıcıların kurduğu yeni vakıfların da katılımıyla tüm egemen basında tam sayfa yayınlanan bir bildiri daha imzaladılar. “Yeni Türkiye Yolunda yeni şeyler söylemek lazım” dediler. Bir kaç gün sonra da bin odalı sarayda yemeğe davet edildiler…