Gezi Parkı eylemlerinin 10 büyük kazanımı…

Gezi Parkı yıkım girişiminin tetiklediği ve hükumet karşıtı eylemler olarak tüm büyük şehirlere sıçrayan öfke patlamasının (resmi rakamlarla 48 ilde 90 gösteri) 5. gün itibariyle, tüm resmi/sivil engellere ve provokasyonlara rağmen, ülkemiz adına kazanımlarını/başarılarını listelemek istedim. Listemde yer almayan daha pek çok kazanım ve kayıptan sözedilebileceğini biliyorum ama bence en önemlilerini sıralamaya çalıştım. Bazı kazanım yorumlarımın temenniden öteye geçmeyecek şekilde algılanacağını biliyorum ve bunda da bir beis görmüyorum.

Eylemler devam ederse bu kazanımların artabileceğine inananlara tüm saygımla, kaybedilebileceğini de biliyorum. Parkı korumakla başladı, polis şiddetiyle tırmandı ve hükumetin inadıyla yayıldı. Park korumamız altında artık ve polis geri çekiliyor.

Hatırlatmakta yarar görüyorum: Nerede duracağını bilmeyen zıddına hizmet eder.

Listemde önem sırası gözetmedim, okuyanlar kendi sıralamalarını yaparlar.

Eylemlerin kazanımları:

1) Ağaçların sökülmesi ve yıkım engellendi, hatta ilaveten mahkeme kararıyla durduruldu. Başvekil, dilini dolaştırsa da temel olarak Kışla ve AVM’den çark etmiş olarak öne çıktı. (‘Eylem yapanların derdi ağaçlar değil, bunlar Cami’ye de karşı’ algısı oluşturmak olarak okunan ‘Cami Yapacağız’ manevrası da aslında taraftarlarınca bile hoş karşılanmayan başarısız bir manipülasyon örneği olarak kalmıştır. )

İktidar rüzgar ektiğini ve fırtına biçtiğini, rüzgar ekmeye devam ederse biriktirdiği gerilimlerin bir bir yüzüne patlayacağını, izlediği politika ve yöntemlerin toplumun tahammül boyutlarını zorladığını, doyum noktasına erdiğini gördü.

Demokratikleşme vaatlerinin siyasal rantının tükendiği, somut adımlar atmada gecikmenin o adımları atma takatini de aslında tüketmeye başladığı görüldü.

İktidara artık sadece gökdelen dikerken, ağaç keserken, rant alanları açarken değil, kamuya dönük tüm yeni girişimlerinde daha demokratik ve şeffaf olmak zorunda olduğu dersi verilmiştir. Tevazunun ve ‘miş gibi değil, becerikli hainler değil, gerçekten ehil insanlarla iş tutmanın anlam ve önemi güçlü bir sesle hatırlatılmıştır. (Bir sonraki dersi sandığa bırakmak isteyen ‘Ceronimo Anne’lere selam ve sevgilerimi sunuyorum.)

2) Hükümet’e dönük en temel eleştiriler tüm ülke tarafından net bir şekilde görüldü, duyuldu, ispat ve tescil edildi. Bu tescili sosyal hafızadan kazımak mümkün olmayacaktır.
Detaylandırırsak:

• Hükumetin kibirli, inatçı, dayatmacı olduğu ve kuşatıcı değil ötekileştirici olduğu;
• Bir halkla ilişkiler şirketi gibi çalışan iktidar partisinin kriz anlarını yönetmekte yetersiz olduğu ve bu haliyle bir milli güvenlik sorunu olarak kodlanmaya elverişli olduğu,  (tutarsızlıklar, polisi kontrol edemiyormuş görüntüsü, eylemcilere ayrımsız çapulcu muamelesi, sivil çatışma tehditleri v.s. Biri Başvekil’e bazı konularda kendisinden daha zeki insanlar olabileceğini ve onları memurlaştırmadan istihdam etmenin ve işbirliğinin de başarılı bir yönetim biçimi olabileceğini hatırlatmalı.)
• Hükumetin muhalefete tahammülsüzlüğünün ifade özgürlüğü hakkını kullanan barışçıl eylemlere ve sivil halka karşı şiddet uygulamaya varabileceği, (Evet, polisin yaptığı herşey hükumete yazılır)
• Demokrasi, herkese adalet ve vesayetçi rejime karşı sessiz yığınlar adına gelen hükumetin yozlaştığı; suistimal, yalan ve manipülasyonu standart pratiği haline getirdiği, pervasız bir rant oligarşisi kurduğu, hatta Reform, demokratik dönüşüm ve barış sorumluluğunun çoğunluğun sesi olduğu gururuyla körleştirildiği ve kendisine verilen sesin neden verildiğini unutmuşa benzediği, yani zıddına dönüşme yoluna girdiği. (Haddini aşan zıddına dönüşür gerçeği).

3) Örgütler, dernekler, hiyerarşik yapılar, hatta ideolojik ajandalara gerek kalmadan; iktidarın yanlışlıklarına karşı, kitlelerin adalet duygusuyla harekete geçebileceği ispat edildi, tüm dünyada yaygınlaşan eylem modellerinin tecrübelerinden yararlanmaya çalışmanın güzel örnekleri verildi.

4) Dünya protesto tecrübelerinden yararlanabileceğimiz görüldü. Ortak iyi adına ortak tepkide buluşmaya çalışan adalet talebini ele geçirmek isteyen ve son derece örgütlü, kesin inançlı grupların süreci ele geçirip kendi amaçlarına alet etme çabalarına karşı azımsanmaması gereken dışlama çabaları ve dayanışma örnekleri sergilendi.

(CHP, İP/TGB gibi örgütlerin -en azından üyeleri olduğunu iddia edenlerin- kışkırttığı tedhiş eylemlerinin büyümesine olanak verilmemesi, eylem alanlarının elele temizlenmesi, eylem içinde temel ihtiyaçlar için dayanışma ve yardımlaşma kültürü, herkesi ortak edecek slogan örneklerinin geliştirilebilmesi, henüz başarılı olmasa bile ortak demokratik komiteler kurulup varılabilir talep listeleri oluşturulabilmesi gibi. (MHP/Ülkücü/Bozkurt olduklarını iddia edenler kısa bir süre az da olsalar varken, Bahçeli’nin çağrısıyla BDP gibi çekildiler.)

‘Dindar Kesim’ diye adlandırılan veya ‘tipik AKP’li profili diye kodlanan insanlardan da çok önemli katılımlar gözlenirken, Türk Solu’nun ‘Devrimci Müslümanlar‘ diye kodladığı grupların da eylemlerdeki yüksek düzeyi, herkesi ortak edici sloganları ve söylemi doğru tutma çabaları özellikle dikkat çekici bir şıklık örnekleriydi. (Örneğin Emek ve Adalet Platformu’nun polisle diyalog çabaları not edilmeli.)

5) Türkiye’nin adam akıllı bir muhalefete çok ihtiyacı olduğu ayan ve beyan oldu. CHP ve İşçi Partisi/TGB koalisyonunun ve/veya uzantısı örgütlerin eskiye özlem ve intikamdan başka bir söylemleri olmadığı, söyleyecek sözleri değil, fırsatı bulduklarında haklı haksız herkese dayatmaları olduğu; yalan, manipülasyon ve kaosla kitleleri amaçları uğruna tereddüt etmeden terörize edebildikleri tüm ülke tarafından net bir şekilde görüldü, ispat edildi ve anlaşıldı.

6) Sırrı Süreyya Önder ve BDP‘nin tek derdinin Kürtler olmadığı, bazı kategorik ‘ünlü’lerin de herkes gibi Ortak İyi adına tepki verebileceği tüm ülkeye bir kez daha gösterilmiş oldu. (BDP ayrıca ne zaman çekilmesi gerektiği konusunda da dikkate değer bir örneklik sergiledi. Numan Kurtulmuş‘un da eylemde defalarca biber gazı yiyen Mehmet Bekaroğlu ile beraber durması bu kazanımı daha bir ‘nurun ala nur’ yapabilirdi ama buna da şükür!)

7) Türkiye, filtreleri olmayan yeni gençliğiyle toplumsal alanda yüzyüze geldi. ‘Sarhoş gençlik değil dindar gençlik’ istediğini iddia eden hükumetin gençliğin önünü açmak, eğitimini yükseltmek, enerjisini anlamlı sonuçlara dönüştürmek için bir şey yapmadığı; futbol sloganları hatta iyi bir küfür cümlesiyle bile kolaylıkla hormonları tavan yapan, kamu malı ve halk yararı bilinci olmayan bir linç güruhuna dönüşebilecek bir yeni nesilin göstergeleri sokaklarda geçit resmi yaptı.

Aynı şekilde, ‘fitresiz’, katılımcı, dijital devrimi sünger gibi emmiş, iletişim çağı oyuncaklarının hızlı sonuçlar almaya bağımlılaştırdığı ve hantal sistemin gözden kaçırdığı bir diğer gençlik de ilk kez kitlesel olarak arz-ı endam etti: Tam şeffaflık, tüm süreçleri denetlenebilir bir yürütme, kişisel özgürlüğünü her yerde sınırsız yaşamayı özlük haklarının doğal bileşenleri olarak tüm toplumca benimsenmesini isteyen ama henüz bunu ifade edecek bir dil geliştiremediği için çığlık atan bir gençlik.

8) Sosyal Medya’nın normalleşmesine, doğal sınırlarına çekilmesine çok önemli katkılarda bulundu. Filtresiz haberleşmeyi ve anında tepkiyi takibi zor bir hızla ve dileyen herkes için, her an mümkün kılan Sosyal Medya araçlarının yalan, dezenformasyon, karalama, iftira ve manipülasyonu yaymak ve çoğaltmak için de son derece elverişli olduğu herkesin anlayabileceği şekilde gözler önüne serildi. (Yalan ölüm haberleri, sahte kimlikler, sahte haber hesapları, sahte fotoğraflar vb)

9) Medya’nın, sistemin/sorunun entegral bir parçası olduğu bir kez daha ispatlandı. Basın ve yayın genelinin aydın/yazar/gazeteci kondisyonu ve reflekslerini yitirmek üzere olduğu gerçeği tüm topluma güçlü bir nida ile hatırlatıldı. Medya genelinin memurlaşmış kalemler ve megafonlaşmış ağızlarla dolduğu, gerçek bir toplumsal kriz anında bağımsız, objektif olma yeteneği kalmadığı, asıl bağlamı ve sorumluğuyla tüm bağlarını yitirmek üzere olduğu net bir şekilde görüldü.

10) Arap Baharını daha iyi anladık ve Suriye olmak da istemiyoruz. Arap Baharı’nı anlama ve Ortadoğu halklarıyla daha gerçekçi bir empati kurma fırsatı kazandırdı. Türkiye unutmaya başladığı karanlık geçmişini de hatırladı. İlaveten, hükumetin manevra kabiliyetsizliği ve öngörü fukaralığına, siyasal ve örgütlü muhalefetin güdüklüğüne rağmen, halkının hala koruduğu bir sağduyu damarıyla, Türkiye’nin çok da kolay kaosa sürüklenemeyeceği tüm dünyaya ispat edildi. (ABD’nin ‘endişe’leri, batı medyası ve STK’larının konuya dönük şehveti v.s. Ama yine de bunu zorlamayalım derim. Çünkü biriken rahatsızlık ve gerilimlerin ya patladığı ya da yozlaşma/çözülme ürettiği artık tüm Türkiye’nin malumu olsa gerektir.)

Eylemlerin kayıpları:

İnsanlarımız. Hayatlarını kaybedenler olmasın inşallah! Polisin tetikleyen şiddeti ve akıllara durgunluk verecek düzeyde, silah gibi kullandığı biber gazı bombaları ve devamında çıkan çatışmalarda polisler dahil onlarca insan ağır şekilde yaralandı, binlerce insanın sağlığı tehdit edildi.

Kamu yararına ait pek çok araç ve kurum çeşitli çapta hasar ve zararlar gördü.

Ortadoğu’da sürüklendiğimiz krizin en kritik dönemi gündemden düştü ve gözlerden kaçtı.

Türkiye unutmaya başladığı karanlık geçmişini hatırladı.

NOT: Lütfen yorumlarınızı ekleyin. Merak etmeyin, eposta adresiniz yayınlanmıyor ve paylaşılmıyor. Yazıyı sitenizde ‘blog’unuzda filan paylaşırken lütfen giriş kısmından sonrasına LİNK vererek buraya yönlendirin çünkü düzeltme veya güncelleme yapabilirim.