OT Dergi’ye veda

Çok sorulduğu ve tek tek cevap verecek takatim olmadığı için bu kısa notu kaleme aldım: Geçen bir yılı aşkın bir süredir düzenli olarak yazdığım OT Dergi’deki yazılarıma geçen Mayıs itibariyle son verdim.

Sezai Karakoç ağabey’in “yazılanlar üzerine basıldıkları kağıtlara, o kağıtların kestiği ağaçlara değmeli” sözü her zaman kulağımda küpedir.

Yazmak, hele hele edebiyat; ancak kendisiyle bağ kuran okuyucusuyla tamamlanır. Yazarın içinden doğar ve okuyucusunu arar. Bulduğunda ses verir. Şiir, şairiyle okuyucusunun kalplerinin birlikte atışıdır. Her şiir okuyan şiir yazmaz belki ama her şiir yazan şiir okur.

Yıllar önce birlikte tiyatro yapığımız sırada Sevgili Ulvi Alacakaptan ağabeyden bir şey öğrenmiştim: “Tiyatro, sadece elli kişiye yapılır ama o elli kişinin kim olduğunu bilmediğimiz için bin kişiye yapmaya çalışıyoruz.”

Yazdıklarımdan geçinmek zorunda kalmadığım için Allah’a şükrediyorum. Şöhret umurumda değil ama okumak, yazmak ve yazdıklarımı doğru insanlarla paylaşmak hep umurumda oldu. Sözlerimin söylenmeye, paylaşılmaya değer olması, öyle kalması için de dua ettim hep.

Yazmaya verdiğim emeğin saygınlığına uygun, ketçap ve mayonezle servis edilecek yazılar istemeyen bağımsız bir dergiye kadar, şimdilik sadece blogumla devam edeceğim.

Çok sesli, herkesin adalet içinde ve onurla yaşadığı bir ülkenin özlemini duyan OT Dergi okuyucularına, gösterdikleri yakınlık, kucaklaşma ve göz yaşartıcı teveccüh mesajları için teşekkürü borç bilirim. Sizinle tanışmak ve paylaşmak güzeldi. Gönlümüz bir olmaya devam edecek. Bir gün yine kesişecek yollarımız. Eksik olmayın e mi? Sevmek yaşar, severseniz. 🙂

Buluşacağız.

Allah kerim, şekerim. 🙂 #DirenEdebiyat