İptila

hergün bir dağlıyor beni bir daha bu iptila
elimi ayağımı bağlayan tehcir gibi

biteviye kavrıyor geriye çeviriyor
yatağıma çiviliyor attığın kitaplara
kesilmiş küpürlere canevimi ekliyor
adını yankılayan günahlarda bekliyor
günahları bile yalan yalanları da yalan
dimağımı paralayan bıçakların keskini
doydun mu annesini arayan çocuklara
yuvalardan dağılan gül sesini duydun mu
içime çatırtılar dolduran ülkem gibi
beş parça yedi lisan mütarekeler yalan
atıl kılan her şeyle elbirliği ediyor
onurumda boğuyor beni bu tarantula

gelip-gitmek arası ruhuma çarpan deniz
bir işaret kollayan kazazede kadar aç
ruhumu eritiyor tenimi çürütüyor
kaldırıp öğütüyor sahte bir iğne gibi
kırkımda genç her nefesim son nefesim kadar zor
çalmak kadar ilahi, bir çağlayı okula

kimse bilmiyor kapımı ne ibrik ne telsizim var
tetiğim parmağım yok ne örsüm ne hilalim
sesimin hıçkırığı aromam ıslak barut
bir de eskiden beri ama geçtim kırkımı
tutup çekiyor beni karartıp duruyor bu
beni müfrit kılıyor her yerde buluyor beni
ellerimi kandırıyor ferimi söndürüyor
bahçıvansız gençliğimin netameli korkuluğu
hergün yeni bir zilzurna müptelana döndürüyor
benim gibi senin gibi ülkem gibi bu bela
kırıx dil paramparça Hacer gibi inatla
özlemedin mi biraz özlemedin mi hala

ansızın yollarına çıkarabilir beni
beni rezil beni mahpus beni hınca sarabilir
beni korkunç saatlere vurabilir bu yalnız
seninle kırabilir herşeyi kıran yasa
hiç bir şey ölüm varken inanmak kadar yetmez
yeşil gözlü kızları da memur yapacaklarmış
ikimizden başlayarak değiştir tükenişi
beraber akamazsak Dicle yeşil Fırat Hu
yoksa yalnız bu bile sonumuz olabilir

yürüsün duraksayan tarih bitsin bu sıla

Yokuş Yol’a dergisinin Mayıs 2014 tarihli 2. sayısında yayınlanmıştır.