Şiir

kadınlar aşık olmaz alışır demişti biri sevilmediği belliydi sizi tanımadığı da siz bilmezsiniz ama kadınlar üzdü beni en çok sevenler üzdü, keşke siz de üzseniz

yalanın ve zorbanın kemal vakti bu yangın çığlığın çılgınlığın ağıdın son saati bunun için bu kuşatma bu kesif kanlı duman

hergün bir dağlıyor beni bir daha bu iptila elimi ayağımı bağlayan tehcir gibi

bu orucun iftarı yok sahuruna kalkmadım içim varmıyor işte bir kez boyun eğmeye ilkokul öğretmenim çelik tırnaklarıyla kulak memelerimden kan çektiğinden beri üç kere ‘Türkçe konuş’ diyerek gürlemişti dimağım tıka basa üç kere yutkunarak ‘çavê kerê pir rind e’ üç kere, ‘çavê kerê’

üç çocuk yapın 'destan yazalım' birine devrim diye bir yalan söyleyelim biri tebessümüyle dünya değişir sansın biri gelecek için geleceğe ermesin üç çocuk yapın destan yazalım birini diri diri gömelim duvarlara birini ırza geçen canavara satalım biri taraftar olsun amin desin oy versin üç çocuk yapın destan yazalım birini aç …

Bu çocuklar var ya bu seyrek sakallı bu esmer, bu öksüz, bu delikanlı bu umut sancakları bu tekbir fidanları günah işler gibi överiz övdük mü ya başımız belaya girer çok görmesek duayı girift kuklacı ipleri seçilmişler düzeni seçer ayıklar onları haber saatimize ve sessiz ve görünmez yaşayan anneleri manikürlü kumalardan …

Malatya’lı bir kızdı çocuktum ilk sevdiğim sağlık memurunun kızı ilk manim ilk ezberim koluma jilet bastım yazın göreyim diye sevdiğimi demek için tükenmez kalemler öptüm ona şiirler yazıp tükettim her birini

utanmayı bilenlerdi bu kavgayı verenler ganimeti kaltabanlar topladı

Hep bir Meksika sınırım olsun isterdim, Alamancı komşumuzun siyah beyaz tevesinde kovboylar hep Meksika sınırına giderdi kimse dokunamazdı sınırı geçtiler mi